nurseinuganda.reismee.nl

Webale nyo!

Hey,

Even nog een laatste berichtje vanuit Kootjebroek.

Inmiddels ben ik weer veilig op Hollandse bodem geland en dat voelt ook wel weer heerlijk. Ik heb erg genoten van mijn Afrikaanse avonturen en kijk er heel positief op terug! Het is enorm snel voorbij gegaan. Ik hoop dat ik een realistisch beeld heb kunnen geven door dit blog. In ieder geval vond ik het schrijven wel fijn en zolang het zwart op wit staat, kan ik het ook niet vergeten;)

Super leuk dat jullie met me meegelezen hebben, ik vond het echt leuk dat iedereen zo betrokken was!

Webale nyo! (hartelijk bedankt)

Afscheid

Donderdag 28-06-2018

Vanmorgen werd ik weer helemaal fit wakker gelukkig. Gauw naar het ziekenhuis, want er waren aardig wat patiënten. Ik werkte vandaag met Joy en Caty was er ook, gewoon om te helpen en voor de gezelligheid. Dus met z’n drieëtjes hadden we goed de taken verdeeld. Caty zorgde voor de mannen, Joy voor de vrouwen en ik nam de kinderafdeling voor mijn rekening. Dat is heel leuk want de kinderen vinden een ‘mzungusister’ helemaal geweldig. En de moeders stiekem ook wel;) Alleen als ik met bijvoorbeeld antibiotica aankom, duiken ze wel weg achter hun moeder. Maarja dat is natuurlijk ook best eng. Een fijne dag gewerkt !


Vrijdag 29-06-2018

Jaja, dan is echt het laatste dagje ziekenhuis aangebroken. Verschrikkelijk snel is dat gegaan zeg! Vandaag weer gewerkt met Caty en Joy, op dezelfde manier als gisteren eigenlijk. Dus dat ging super en was heel gezellig. Iedereen wil alles weten over het verre Holland. Hoe het weer is, hoe het werk als verpleegkundige is, welke ziektes wij vooral hebben en wat de behandeling is en noem maar op. Veel collega’s kwamen vandaag even langs om een hartelijke knuffel te geven en te vertellen dat ze me gaan missen. Lief toch?!;) Eigenlijk hou ik helemaal niet van afscheid nemen, maarja het hoort erbij als je weggaat he.


Zaterdag 30-01-2018

Nog een dag van afscheid nemen, want nu komt het wel heel dichtbij! Vanmorgen vroeg ben ik in de matutu gestapt op weg naar Jinja. In Jinja ben ik op de boda boda rondgegaan om doei te zeggen tegen iedereen die ik had leren kennen. Veel enthousiaste reacties! En toen gauw weer terug voor het donker. Een dagje van reizen dus, wat leuk is maar ook intensief !


Zondag 01-03-2018

Vandaag inpakken, afscheid nemen van Ignitius en zijn vrouw Prossy en hun vier kinderen. (Dit is de familie waar ik verblijf) En dan rond het einde van de middag ga ik naar Mukono. Naar Francis, Grace en hun familie want ze hebben me uitgenodigd voor het avondeten. Later op de avond brengen zij me naar het vliegveld en dan begint echt mijn reis naar huis! Ik vind het jammer om weg te gaan, maar ik heb in wel zin om iedereen thuis te zien:).


PS: Vanaf vandaag is whatsapp (en andere social media) niet meer beschikbaar in Uganda zonder dat je belasting betaalt. Het kost 200 schilling, dat is ong 5 cent per dag vanaf nu. Zo wil de regering roddelen tegen gaan, als dat echt de reden is;)


Dus papa en mama, als je dit leest: dat is waarom ik niet reageer. Maar wees niet bezorgd:) , ik hoop morgenmiddag gewoon om half drie op Schiphol te staan!

Laatste weekje alweer !

Vrijdag 22-06-2018

Vandaag heb ik tot 12 uur gewerkt. In de middag ben ik weer in de matatu gestapt en helemaal naar Iganga gegaan. De groep verpleegkunde en medische studenten uit de VS die ik twee weken terug in Jinja ontmoet had, verblijven daar en ze hadden me uitgenodigd. Helemaal bezweet en met ontploft haar kwam ik net voor het donker aan;) Ik werd hartelijk ontvangen gelukkig. We hebben gezwommen, een spel gedaan en heel veel gekletst.


Zaterdag 23-06-2018

Ff lekker een beetje uitgeslapen vanmorgen en daarna hebben we met zijn allen onze kookkunsten in de strijd gegooid. Iedereen ging iets van het lokale eten maken, wat een schik is dat. Mijn rolex ( een soort pannenkoek met ei en groenten ertussen ) haalde de top 3!:) Je hebt hier ook een soort banaanachtige maïskolfdinges die je moet roosteren, dat vind ik ook heel lekker. ‘S middags gingen we naar de stad om rugby spelen te kijken. Heel gezellig! Alleen ik moest weer aardig vroeg terug om weer op tijd in Nkokonjeru te zijn. Was leuk om ze gesproken te hebben!


Zondag 24-06-2018

Laatste weekje is alweer aangebroken, sjonge, wat gaat dat snel! Ik begin net een beetje te wennen hier;) Best gek, dingen hier worden ook gewoon normaal nu, ik begrijp meer. Eerst had ik bijvoorbeeld niet echt door wie tegen wie praat bijvoorbeeld, of dat iemand tegen mij praat. Omdat ze elkaar niet echt aankijken of doorgaan waarmee ze bezig zijn als ze praten. En toen de zusters in het begin rapporteerden dat iemand wit zag, dacht ik echt: "Nou, die is nog steeds hartstikke zwart hoor” Maar ik begin het te zien ;) En nog zoiets. Als je iets vraagt, zeggen ze vaak ‘hmm’ en knikken ze een keer. Dan denk ik bedoel je nu dit of dat? Maar nu volg ik het aardig en met mijn paar woordjes Luganda kom ik al een heel eind;)


Maandag 25-06-2018

Vandaag heb ik samen met Joy de handen uit de mouwen gestoken. Aardig hard gewerkt moet ik zeggen! Malaria, diabetes, brandwonden, steekwonden, infecties, ga zo maar door. Iedere patiënt heeft zijn eigen zorg nodig. Fijne dag samengewerkt, maar ook een vreemde situatie meegemaakt. Één van onze patiënten ( een 7jarige jongen ) was opgenomen met anemie waarvan we de oorzaak niet konden ontdekken. Ondanks dat hij bloed kreeg, bleef zijn hB dalen. De dokter dacht aan een afwijking in de rode bloedcellen, dus hij verwees het jongetje door naar het ziekenhuis in Kampala voor uitgebreider onderzoek. Alleen de familie deed de hele tijd heel boos tegen ons. Toen ik aan Joy vroeg waarom, vertelde ze dat het was omdat ze eerst de behandeling hier moesten betalen en dat vonden ze veel te duur. Aan het einde van de ochtend hoorden we de man aan de telefoon zeggen dat de jongen was gestorven. Nog voordat we naar hem toe konden gaan, hadden de vrouwen hem in de dekens gewikkeld en de hele familie was ineens verdwenen. Ze zijn gewoon met het dode lichaam onder de arm het ziekenhuis uitgelopen...! Ik denk dat hij een inwendige bloeding had en het zolang heeft volgehouden omdat hij zuurstof en bloed kreeg. 7 jaar was hij nog maar, he..


Dinsdag 26-06-2018

Vandaag heb ik iets gedaan wat ik super spannend vond, maar gelukkig pakte het postitief uit! Vorige week op de kraamafdeling zag ik dat de dokters na een keizersnede ongeveer 24 uur wachten voordat ze de wond sluiten. Om te laten drogen, is hun rede. Maar het is ook een blootstelling aan bacteriën! Toen ik het weekend in Jinja was, sprak ik een dokter uit Amerika die onderdeel was van een research naar malaria. We raakten aan de praat en ik vertelde hem hierover. Hij had toevallig een paar recente onderzoeksartikelen over wondsluiting na een keizersnede. Deze concludeerden dat alleen het sluiten van de huid (dus niet het hechten van de peritoneale lagen) zorgt voor de meest optimale wondgenezing. Ik wilde dit graag delen in het ziekenhuis, daarom had ik van allemaal A4tjes soort posters gemaakt. En vandaag heb ik het gepresenteerd aan de dokters, wat ik dus super eng vond. Gelukkig waren ze heel enthousiast en allemaal voor om dit te veranderen vanaf nu! Geweldig toch?!

Eigenlijk heb ik dus een soort kwaliteitsonderzoek gedaan:) Niet helemaal volgens de normen van school, maar toch;).


Woensdag 27-06-2018

Eerlijk gezegd voelde ik me gisteravond al niet lekker, maar vanmorgen was het helemaal prut. Overgeven, buikpijn, diaree, nou ja dat dus.. Ik was steeds al heel blij dat ik niet ziek was, maar te vroeg gejuicht. Het was vandaag weer wondzorg dag, dus ik heb vanmorgen wel 1 school bezocht. Maar daarna ben ik met een paracetamolletje in me bed gedoken. Dat ga ik vanavond maar weer doen en dan hoop ik morgen weer fit te zijn! Het zijn namelijk alweer mijn laatste twee dagjes in het ziekenhuis..:( Wat gaat dat hard he?!

Week 3 in St Francis

Dinsdag 19-06-2018

Ook vandaag mocht ik weer de handen uit de mouwen steken op de general ward. Het begon aardig rustig. Lucia was mijn collega deze dag en samen deden we de ronde, gaven we medicatie en de andere nodige zorg. Vervolgens kwam de dokter, we bespraken elke patiënt uitgebreid. Dit vond ik heel interessant. Het was ook leuk want ze waren allebei heel geïnteresseerd in hoe wij in Nederland met sommige dingen omgaan. We hadden bijvoorbeeld een erg zieke mevrouw, ze was stervende. De dokter gaf toe dat hij eigenlijk niet meer wist wat hij moest doen en om toch iets te doen, wilde hij een neusmaagsonde plaatsen. Maar dit lukte niet door veel slijmvorming. We hebben toen een interessant gesprek gehad over palliatieve zorg, zorg aan de stervende, puur gericht op comfort en niet op genezing. En familieparticipatie hierin. Ook dit is iets wat in het ziekenhuis nog verder ontwikkeld kan worden! Later op de dag stierf deze vrouw en hebben de dokter en ik de laatste zorg gegeven. Heel bijzonder.

De familie kwam allemaal en hebben heel hard gehuild en geschreeuwd. Ik vond het gewoon een beetje eng en naar. Lucia merkte dit en zei tegen me dat dit heel gewoon is. Mensen hier zien het echt als een zwakte om emoties te tonen, behalve als een familielid gestorven is.


Woensdag 20-06-2018

Woundcaredag! Gisteren had ik gebeld naar st Matthias School en de UMEA School en afgesproken om vandaag te komen. Ik was wel een beetje zenuwachtig, ze verwachten best veel van je. Maar goed, hele tas volgegooid met verbandmiddelen en gaan. Ik verwachtte eigenlijk een hoop kleinigheidjes, het zijn toch kinderen he, die vinden het ook gewoon interessant. Ook verwachtte ik veel vieze wonden, dat is ook wat ik in het ziekenhuis heb gezien tot nu toe. Ik liep daar dat schoolterrein op, gelijk : “ mzungu, mzungu! “ Vijftig kinderen om me heen, kon geen stap meer zetten;) maar gelukkig was daar het schoolhoofd, een dik mollig mensje, die de kinderen tot orde riep. Midden op het terrein kreeg ik een tafeltje en alle kinderen met wonden gingen in de rij staan. Nou, geen kleinigheidjes dus he. Poe! Het deed al zeer als ik er naar keek. Veel valwonden op knieën en ellebogen, maar ook snijwonden op handen en armen. En het meeste nog denk ik aan de voeten, veel dragen geen schoenen. Ik heb alles schoongemaakt en geprobeerd op de juiste manier te behandelen. Sommige kinderen wilde ik ook wat uitleggen, maar dat ging helaas moeilijk want ze verstonden me niet goed. Het enige wat ze onthouden hebben is mijn naam : Essie. Esmeralda ben ik twee weken geleden al mee gestopt, want dat was veel te moeilijk. Ook al mijn collega’s houden het bij Essie. ;)


Donderdag 21-06-2018

Na alle wonden van gisteren, weer met frisse moed het ziekenhuis in. Daar ging het gewoon verder met de wonden. Twee nieuwe patiënten waren opgenomen, een vrouw en een man. Ik schrok echt toen ik ze zag, wat een naar gezicht..! De man was in een gevecht terecht gekomen Gebroken neus, blauw oog, aan één kant was helemaal vel van zijn gezicht weg en hij had een hele grote snee dwars door zijn oor. En dan de vrouw, ik krijg nu weer helemaal kippenvel. Haar zoon had onder invloed van drugs meerdere keren met een mes op haar hoofd ingeramd. Echt verschrikkelijk. De dokter verwees haar naar een groter ziekenhuis, waar ze ct-scan kunnen doen want we verwachten dat ze hersenschade opgelopen heeft. Catherine, mijn collega van vandaag heeft de zorg voor hen op zich genomen en ik heb me op de kinderen gestort. Ik ben toch meer geschikt voor een niet-snijdende afdeling denk ik... heftig dagje vond ik!


Ps: veel mensen vragen om meer foto’s uit het ziekenhuis. Dat snap ik. Toch maak ik ze niet, voor patientenprivacy. Als ik in het ziekenhuis lag, zat ik ook niet echt te wachten op een verpleegkundige met een camera voor haar neus:)

Geboortegolf

Donderdag 14-06-2018

Toen ik vanmorgen richting de afdeling liep, kwam ik een vrouw tegen die wel heel moeilijk liep. Ik dacht, dat kan niet lang meer duren! Ruth, die uit de nachtdienst kwam, vertelde me dat ze weeën had vanaf gisteravond. Ik werkte samen met Kevin, een hele fijne collega om mee samen te werken. Ze praat waar ik bij ben steeds Engels en legt alles uit wat ze doet. Toen ik het dagelijkse rondje observaties deed, keek één van de vrouwen me zo heel hulpeloos aan. Ik keek nog eens goed en ze knikte naar me en ik dacht Ho, nu moeten we haast gaan maken. Ik ging gauw Kevin halen en zei tegen haar dat ik dacht dat de geboorte bij die vrouw gestart was. We hebben haar naar de speciale ruimte hiervoor gebracht en inderdaad , ze had volledige ontsluiting. Kevin zei, deze keer kun je wel helpen. Dus ik ook zo’n gekke schort voor en van die vislaarzen aan en ready to go! ;) de baby kwam super snel, was er gewoon ineens. Terwijl Kevin de moeder een hechting gaf, mocht ik de baby afdrogen en de navelstreng doorknippen. Zo apart, in mijn handen begon het ineens te huilen. Toen gaf ik het maar gauw aan de moeder, die heel gelukkig leek met haar nieuwe dochter. :)

Bijna direct nadat we alles een beetje schoon hadden, kwam de moeder die ik vanmorgen tegen kwam er achter aan. Ze was nog maar 17 en was haar eerste kindje. Eigenlijk hebben Kevin en ik precies hetzelfde gedaan en deze moeder kreeg ook een mooi gezond meisje.

Het was een dag van ‘good teamwork’ volgens Kevin;) en we gingen met een super voldaan gevoel naar huis.


Vrijdag 15-06-2018

Jaja, laatste dagje op de kraamafdeling! Het was een rustige dag, rond 10 uur kwamen alle collega s even om mij gedag te zeggen. Hoewel het gesprek na 10 min overging in Luganda en ik er dus niks meer van verstond, vond ik het toch heel lief dat ze voor mij gekomen waren. ;) Als een goede afsluiter stond er in de middag een keizersnede gepland en de dokter vond het goed dat ik meekeek. In een verstandige bui, had ik van tevoren gegeten waar ik heel blij mee was. Het ging heel vlotjes. Verdoving, vervolgens een best grote snee in onderbuik en de baby werd er zo uitgevist. Ik zag precies alle lagen, heel apart. Weer een bijzondere ervaring meegemaakt!

Uit het werk, gauw me tas gepakt want in een avontuurlijke bui had ik me aangemeld voor rafting. :) een shuttlebus vanuit Kampala pikte me op in Mukono en bracht ons naar Jinja. We overnachtten op Hairy Lemon, een geweldig prachtig eiland in de Nijl. Echt een hele mooie stille plek midden in de natuur met allemaal bijzondere vogelsoorten en apen. Deze plek was 2 min vanaf de plek waar we het water in zouden gaan. Het personeel vertelde ons dat er over 1 á 2 maanden een dam in het water gebouwd word, om stroom op te wekken. Dit betekent dat het hele eiland en de meeste van de beste rapids voor rafting en kayaking onder water zal verdwijnen! We waren dus een paar van de gelukkigen die het nog kunnen meemaken.

Zaterdag 16-06-2018

Heerlijke dag op het water geweest, de rafting was geweldig! Spannend om met je boot op die golf in te gaan en met zn allen proberen niet om te kieperen;). Iets wat je gewoon een keer moet meemaken. Enorm genoten van de gezelligheid en de dag afgesloten met een goede barbeque. ;)

Maandag 18-06-2018

Vandaag was mijn eerste dag op de algemene afdeling. Deze bestaat eigenlijk uit drie afdelingen : mannen, vrouwen en kinderen. Je ziet alles door elkaar, van chirurgische tot interne patiënt en van acuut tot chronisch. Ik heb veel indrukken opgedaan. Ook hardgewerkt ;) medicijnen gedeelt, neusmaagsonde ingebracht, de dokter geassisteerd bij het hechten van een wond, enz. De dag vloog voorbij en ik heb echt genoten. Ik voelde me goed op mijn plek want deze afdeling lijkt nog het meest op mijn plek in het ziekenhuis in Nederland, denk ik;). Morgen weer lekker aan de gang!

Week 2 in het ziekenhuis

Maandag 11-06-2018 -


Toen ik vanmorgen de afdeling opliep, kwam er net een moeder uit de operatiekamer. Ze had door middel van een keizersnee een mooi en gezond jongetje gekregen. “Dat was nummer vier van het weekend, je hebt ze helaas allemaal gemist!” Zei Josehpine, de verloskundige. Ik natuurlijk balen dat ik net het weekend vrij was geweest, maarja :)

Er kwamen twee moeders met malaria binnen. Zij moeten direct behandelt worden, want malaria is levensgevaarlijk voor de baby. De malariaparasiet trekt erg naar de placenta en zorgt zo voor afwijkingen in de groei of zelfs dood van de baby.We hebben drie erg zieke baby’s op de afdeling, dus best spannend. Één van de drie is thuis geboren in erg vies water, waardoor het een infectie opgelopen heeft. Ook de navelstreng is ontstoken, dus we hopen dat de antibiotica het kindje erdoor heen slepen!Het baby’tje ernaast heeft flinke hersenschade opgelopen door zuurstof tekort bij de geboorte. Tijdens haar zwangerschap heeft de moeder haar vaccinaties niet gehad, wat waarschijnlijk ook de reden is dat het kindje gehandicapt is.Het derde kindje was gezond geboren, niks geen afwijkingen te zien. Tot dat het vanmorgen ineens vreemde stuiptrekkingen had, soort epileptische aanvallen, met een hoge koorts. Heel eng om te zien. Waarschijnlijk komt dit door een onderliggende pneumonie of misschien hersenvliesontsteking.

Naast de baby’s heb je natuurlijk de moeders waar je voor zorgt. Goede observatie op bloedarmoede, dehydratie, oedeem, e.d. is heel belangrijk. Dus wij vermaken ons wel!;)


PS: Even voor de verpleegkundigen (in de maak) onder ons: Wees trots op en geniet van je baan, want je hebt een geweldige job! En waar in de wereld je ook werk, het gaat altijd om hetzelfde: je patiënt!


Dinsdag 12-06-2018

Ook vandaag heb ik echt wel genoten van mijn werk, maar heel veel dingen hier frustreren me ook. Zo verschrikkelijk veel mensen die infecties hebben en je ziet het gewoon gebeuren. Verpleegkundige dragen soms de hele dag dezelfde handschoenen, van patiënt naar patiënt! In het hele ziekenhuis heb ik ook maar een stuk of drie desinfectanspompjes gezien. En ook dat medicijnen klaarmaken… naalden worden hergebruikt, spuiten worden niet afgedopt overal en nergens neergelegd, infuusjes van patiënten worden ook niet afgedopt. En echt niks, maar dan ook niks, word schoongemaakt hier.

Net als antibioticagebruik. De dokters gebruiken ongeveer 3 soorten breedspectrum antibiotica en bijna alle patiënten krijgen deze voorgeschreven. Vaak nemen patiënten maar een halve dosis, omdat ze niet in één keer alles kunnen betalen. Zo werk je dus een enorme resistentie in de hand!

Maar goed, er worden ook echt heel veel goede dingen gedaan hier gelukkig. Alleen sommige dingen zou ik heel graag anders zien. Ik kan niet de wereld veranderen, maar ik kan wel samen met mijn collega’s hier kleine dingetjes anders doen. Zodat het beter word.

Woensdag 13-06-2018 - Wound care project –


Vandaag had ik met Ignitius afgesproken voor het woundcare project. Vanmorgen kon ik dus lekker ietsje langer blijven liggen. Rond 9:30 uur gingen we het dorp in. Vier scholen zijn we langs geweest. Overal even een praatje gemaakt, telefoonnummers uitgewisseld en tijden afgesproken wanneer ik langs zou komen voor wondzorg. Ik had gedacht om vandaag al te beginnen, maar Ignitius zei, oh jo dat kan volgende week wel. Heb je nu lekker rustig dagje. Heel lief van hem hoor, maar ik ben liever bezig;) dus ik dacht, dan ga ik nog wel even naar het ziekenhuis. Daar viel ik gelijk met mijn neus in de boter! Nog voor ik het hek door was, riepen allemaal mensen me al. Daar heb je de verloskundige! Er is een vrouw aan het bevallen! En daar op de parkeerplaats lag een vrouw, ik zag dat ze heel veel pijn had. Dus ik kijken, onder al die rokken, zag ik gewoon echt al een stuk baby! Ik dacht ohnee alsjeblieft hellep hellep. Ik zei tegen die vrouw: “Wacht effe! Ik ben zo terug!” (in het Nederlands, bedacht ik later, dus dat heeft ze niet begrepen denk ik) Toen ben ik keihard naar de verloskundige gerend en die kwam gelijk met me mee met allemaal spullen. We hebben haar op een bed geholpen en naar de afdeling gebracht. Sjonge jonge, wat een happening zeg. Op de afdeling heb ik alleen maar haar hand vast gehouden, ik had geen flauw idee wat er allemaal gebeurde. Uiteindelijk was het een mooi meisje, helemaal gezond. Echt iets aparts hoor, een geboorte.


Jinja

Vrijdag 08-06-2018 - Jinja -


Deze dag heb ik maar een halve dag gewerkt, want ik zou naar Jinja gaan. Jinja is een mooie, middelgrote stad in het noorden van Uganda met veel toerisme. Het leek me heerlijk om even in de ‘bewoonde wereld’ te zijn, als je snapt wat ik bedoel. Even lekker een warme douche nemen, koffie drinken, pizza eten, blanke mensen zien, dat soort dingen ;) Ik had in JInja met een paar mensen afgesproken die ik in het vliegtuig had ontmoet, dat was ook een reden om te gaan. Zij deden een rondreis door Uganda. Dit ging helaas niet door omdat er familieproblemen waren, dus ze moesten vervroegd naar huis. Ik vertrok rond drie uur uit Nkokonjeru, ging met de matatu (taxi) naar Mukono en vervolgens naar Jinja. Ik heb even geteld, 23 mensen opgepropt in zo’n busje! Pfff.. ik was heel blij toen ik er weer naast stond. Eenmaal aangekomen in Jinja heb ik even moeten zoeken naar mijn verblijfplaats. Ik was er rond half zeven, net voor het donker, binnen. ’S Avonds sprak ik een groep mensen uit de Verenigde Staten die ook allemaal in een ziekenhuis vrijwilligerswerk deden, grappig toch?! Ze vroegen me of ik de volgende dag met hun mee wilde naar de stad. Dat leek me een stuk leuker dan alleen, dus ik zei ja.


Zaterdag 09-06-2018 - Source of the Nile -

Vanmorgen vroeg verzamelen, lekker samen ontbeten en vervolgens op pad. Ik kon vandaag de hele dag ervaringen uitwisselen en dat vond ik superfijn. Het viel niet de hele tijd mee, ik met m’n drie jaar geleden in HAVO geleerde Engels tegenover hun vloeiende en perfecte Engels. Maar goed ze snapten me meestal wel. ’S Morgens hebben we lekker rondgebanjerd in Jinja Town, souvenirtjes gekocht, foto’s gemaakt en daarna geluncht. Vervolgens gingen we naar de ‘Source of the Nile’. We hebben een stuk langs de Nijl gelopen en kwamen toen aan bij het begin van de Nijl. Sommige zeiden: ‘ Is dit het nu? Ik zie geen verschil met een ander rivier’. Ergens snap ik dat wel, maar ik vond het echt wel indrukwekkend om te zien. Ook omdat ik wat Bijbelse kennis heb, denk ik. Daarna nog een hele wandeling gemaakt en heel veel apen gezien, echt grappig. Kortom, een hele gezellige dag met super enthousiaste en open mensen! Ik hoop ze nog een keer te spreken voor ik naar huis ga.

zondag 10-06-2018 - rustdag –


Net als vorige week ging ik vanmorgen naar de kerk, de gemeente was blij me weer te zien.De rest van de dag heb ik eerlijk gezegd niet zoveel gedaan, want ik was goed moe van dat tripje naar Jinja. Zoiets in je eentje doen is echt wel pittig. Als je met een groep gaat dan heb je altijd wel iemand die bijvoorbeeld het geld beheert. En weer een ander die echt van het plannen is en de tijd in de gaten houd. En bijvoorbeeld een aardrijkskundig figuur die de weg wijst. Dus dat allemaal zelf doen, dat is best een opgave voor mij hoor ;)


Nu morgen weer met frisse moed het ziekenhuis in!


St Francis Hospital Nkokonjeru

Maandag 04-06-2018 - St Francis Hospital -


Al aardig vroeg en een beetje gespannen zat ik vanmorgen aan mijn ontbijt. Ongeveer 20 minuutjes gelopen, toen kwam ik aan bij het ziekenhuis. Nadat ik had verteld waarvoor ik kwam, werd ik naar sister Harriet gestuurd, de hoofdzuster hier. Een lieve, vriendelijke vrouw waarbij ik me direct op mijn gemak voelde. We praatten wat, ik kreeg een rondleiding door het ziekenhuis van haar en vervolgens vroeg ze mij waar ik graag wilde werken. Ik vond alles interessant, maar koos de HIV kliniek. Ik werkte met Steven en Matys. Zij ontvingen de patiënten en schreven de recepten. Ik deelde de juiste medicatie uit en noteerde dit. Tussendoor heb ik geholpen bij het hechten van de wonden van een jongetje die een ongeluk met een boda boda gehad had. Halverwege ben ik wel even gaan zitten, want alles begon een beetje te draaien.. De jongen zelf hield zich echt goed!! Ik zal nog even proberen te vertellen hoe het ziekenhuis eruit ziet. Als je het ziekenhuis binnen komt heb je de OPD (out patient department), dat is waar alle patiënten binnen komen. De dokter die daar zit, verwijst ze naar de juiste afdeling, of schrijft een recept voor medicatie. Dan heb je de afdelingen. General wards: dat zijn drie afdelingen (mannen, vrouwen & kinderen) voor de algemene ziekten. Maternity en postnatal ward, hier worden de baby’s geboren en krijgen de moeders en baby’s de nodige zorg. Theatre, hier vinden operaties plaats. Hoop ik ook nog keertje mee te maken ;). Vervolgens de HIV kliniek en dan heb je nog het laboratorium, tandarts, apotheek en radiologie (sinds kort kan het ziekenhuis zelf scans maken, waar ze heel trots op zijn!)


Dinsdag 05-06-2018 - HIV -


Ook mijn tweede dagje heerlijk gewerkt in de HIV kliniek van het ziekenhuis. Gisteren had ik in het kantoortje een paar dozen vol met allemaal foldertjes over aids gezien. Ik vroeg aan Steven of ik deze mocht uitdelen aan alle patiënten die ik medicatie meegaf. Natuurlijk, zei hij. Dus ik heb vandaag al mijn voorlichtingsvaardigheden in de strijd gegooid en zoveel mogelijk mensen voorzien van informatie :).Eigenlijk iedereen kan Engels spreken, dus dat was heel fijn. Leuk, vond ik ook, om de verhalen van mensen te horen. En toch tijd zat, want haast dat staat niet in ons woordenboek, he. Tijdens de lunch vroeg Matys hoe dat eigenlijk in Nederland zit met het HIV virus en malaria. Ik vertelde hem dat HIV heel weinig in voorkomt in Nederland en dat we wel muggen hebben, maar dat ze niet het malaria parasiet overdragen. Hij kon zich dat echt niet voorstellen en dook gelijk het wachtkamertje in om het aan al die mensen te vertellen. Die keken me heel ongeloofwaardig aan en zeiden: ‘God loves your country’. ;)


Woensdag 06-07-2018 - A good nurse -


Vanmorgen werd ik met luxe vervoer opgehaald, namelijk de enige echte ambulance van het ziekenhuis! Dat wil zeggen een pick up met een EHBO-koffer in de laadbak. Ik had namelijkvan Christine een hele stapel uniforms meegekregen en sister Harriet vond het onnodig om mij dat lopend mee te laten slepen, lief toch? Aangekomen bij het ziekenhuis begon ik aan mijn eerste dag op de maternity ward. Ik wilde namelijk graag op de afdeling werken in plaats van in de kliniek, omdat ik denk dat ik daar meer kan leren als verpleegkundige. Er waren 2 zwangere vrouwen en 5 die bevallen waren, waarvan twee met keizersnee. Sister Patricia maakte me een beetje wegwijs op de afdeling en zei toen “I have to go somewhere, I’ll be back”. Nou, daar sta je dan. Er was wel voor elke patiënt een boek met een voorgeschiedenis en behandelplan maar ik werd daar ook niet echt wijs uit en ik had geen flauw idee wie wie was. Toen kwam de dokter voor zijn ronde en bij elk bed schreef ik alles wat hij zei heel precies op. Hier moest een katheter uit, daar een wissel van antibiotica, e.d. Alles wat ik wist heb ik gedaan en afgevinkt. Toen sister Patricia terugkwam liet ik gewoon zien wat ik opgeschreven had. Zij heeft alles netjes gedocumenteerd in die stapels boeken die ze gebruiken. Geen computers he, pff… “you are a good nurse” zei ze. Ik had aardig zitten zweten vandaag, maar toch een mooi compliment ;). Ik heb haar maar even gezegd dat ik verpleegkundige in opleiding ben, en zeker geen verloskundige. Dus dat ze niet meer zo lang weg moet gaan, want ik heb geen flauw idee wat ik moet doen als een geboorte start!


Donderdag 07-07-2018 - maternity ward -


Gelukkig verliep mijn tweede dag op de afdeling een stuk minder chaotisch. Ik heb nu een beetje een idee welke diagnose bij welke moeder hoort. Heerlijk samengewerkt met sister Patricia. ’S Morgens de dag gestart met het opruimen van de afdeling en medicatie ophalen bij de apotheek. Controle’s gedaan bij de moeders, IV medicatie gegeven, intramusculaire injecties en alle andere voorkomende dingen. Goede en regelmatige observatie is heel belangrijk, want alle moeders (en sommige baby’s) zijn echt ziek! Dat is een groot verschil met Nederland. Veel van de vrouwen op onze afdeling hadden in Nederland op IC gelegen. Als mensen hier zeggen dat ze pijn hebben, dan hebben ze echt pijn en ook al een aantal weken vaak. Dat mensen hier zo lang wachten om naar het ziekenhuis te gaan, is bij de meeste van hen omdat ze het eigenlijk niet kunnen betalen. Al met al een hele leerzame dag en ik ben ook wel aardig verliefd geworden op al die mooie baby’tjes :).


Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel4Change